Latarnia morska - Rozewie

Latarnia Morska Rozewie to latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona na przylądku Rozewie.
Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Stilo, a Latarnią Morską Jastarnia. Latarnia morska Rozewie ma największy zasięg nominalny ze wszystkich latarni polskiego wybrzeża. Latarnia Morska Rozewie położona jest przy ulicy Leona Wzorka 1 w Rozewiu. Jest administrowana przez Urząd Morski w Gdyni i udostępniono ją do zwiedzania. Latarnia nosi imię Stefana Żeromskiego.

Istnieją dwie latarnie: stara i nowa. Nazwy: stara i nowa latarnia nie są jednoznaczne i są błędnie używane zamiennie do obu rozewskich latarni. Przyczyniła się do tego skomplikowana historia budowy i modernizacji dwóch rozewskich latarni, oraz okres, w którym obie latarnie świeciły równocześnie ("stara latarnia" – to czynna do dziś latarnia z 1822 roku, poddana dwóm istotnym modernizacjom w: 1910 roku i w 1978 roku).

Z latarnią związana jest legenda, budowana przez latarnika Leona Wzorka o tym, że Stefan Żeromski pisał tu powieść "Wiatr od morza". Stefan Żeromski faktycznie zwiedził rozewską latarnię, ale powieść powstała w Warszawie.

Z latarnią związana jest rodzina Wzorków. Leon Wzorek pracował tu w latach 1920-1939. W latach 1945-1975 służbę latarnika pełnił jego brat, Władysław, a po nim jego syn, Zbigniew, który zaczął pracować w 1975 roku, a na emeryturę przeszedł w 1980 roku.

Na latarni Rozewie znajduje się jedna z jedenastu stacji brzegowych na polskim wybrzeżu systemu AIS-PL projektu HELCOM, który umożliwia automatyczne monitorowanie ruchu statków w strefie przybrzeżnej. Antena stacji na Rozewiu ma wysokość 85 metrów.

Obecnie w latarni mieści się muzeum latarnictwa, które jest filią Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku. W muzeum znajduje się stary reflektor latarni Stilo z soczewką Fresnela (reflektor tego typu działał w latarni na Rozewiu przed jej podwyższeniem i nadal można go zobaczyć w latarni), światła nawigacyjne oraz modele dawnych latarń począwszy od starożytnej latarni na wyspie Faros.

Na ścianie wieży wisi tablica upamiętniająca Leona Wzorka, latarnika, który we wrześniu 1939 pozostał na posterunku mimo nadchodzących Niemców. 11 września 1939 został przez Niemców aresztowany i rozstrzelany w Piaśnicy.

Latarnia morska - Czołpino

Latarnia Morska Czołpino to latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona we wsi Czołpino (gmina Smołdzino, powiat słupski, województwo pomorskie).
Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Ustka, a Latarnią Morską Stilo.
Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Słupsku. Od 1994 roku mogą ją zwiedzać turyści. Latarnia stanowi jedną z jedenastu stacji brzegowych na polskim wybrzeżu systemu AIS-PL projektu HELCOM, który umożliwia automatyczne monitorowanie ruchu statków w strefie przybrzeżnej. Antena stacji w Czołpinie ma wysokość 75 m.
Budowę latarni ukończono 15 stycznia 1875 roku. Na wieży, w latarni znajduje się urządzenie optyczne wyprodukowane we Francji w 1926 roku. Stanowi je soczewka bębnowa, zestawiona z 43 szlifowanych pierścieni pryzmatycznych.
Światło jest widoczne dookoła, ale jest wzmocnione przez soczewkę tyko od strony morza. Świeci 3s i 1s z przerwami 2s. Budowa latarni w Czołpinie składa się z czerwonej, licowanej cegły w kształcie stożka ściętego. Wysokość latarni wynosi 25,2 m. U podstawy wieża ma średnicę 7 m. Latarnia przetrwała wojnę w stanie nie zmiennionym. W latach 1993-94 przeprowadzano renowację latarni. Od 7 grudnia 1945 roku ponownie zabłysła. Od lipca 1994 roku latarnia została udostepniona do zwiedzania.

Dane teczchniczne latarni:

Położenie: 54°43'12" N 17°14'37" E

Latarnia morska - STILO

Latarnia Morska Stilo to latarnia na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w miejscowości Osetnik (niegdyś Stilo), niedaleko Sasina (gmina Choczewo, powiat wejherowski, województwo pomorskie).
Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Czołpino, a Latarnią Morską Rozewie.
Latarnia została zbudowana przez Niemców na fundamencie z betonu i granitu. Montowana z gotowych elementów ze staliwa, skręcanych śrubami. Wieża latarni położona jest na wierzchołku wydmy, odległej około 1000 m od morza.
Są trzy takie konstrukcje na świecie, z czego dwie w Europie.

Pierwsze oświetlenie latarni było gazowe - palnik, lustra i pryzmaty, następnie oświetlenie żarowe - żarówka 2 500 W, lustra i pryzmaty. Obecnie od 15 lat halogeny o mocy snopu światła od 1 200 W/12V, zasilane z sieci, awaryjny agregat prądotwórczy i akumulatory - 6 szt. po 100A/h, tj. rezerwa na 18 godzin. Zapalanie świateł odbywa się przez fotokomórkę i tradycyjnie - ręcznie.
W przeszłości był również sygnał dźwiękowy, o pełnym cyklu dźwiękowym 30 sekundowym, którego słyszalność w czasie mgły wynosiła od 6 do 12 mil.
Latarnia jest jedną z dwóch polskich latarni całkowicie metalowych, drugą jest latarnia morska Jastarnia.

Latarnia morska - Ustka

Latarnia Morska Ustka – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Ustka (powiat słupski, województwo pomorskie).
Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Słupsku.
Latarnia przetrwała do dzisiejszych czasów bez większych renowacji. Nie zniszczyła jej nawet wojenna . Latarnia stoi tuż przy samym wejściu do usteckiego portu i ujścia rzeki Słupi do Bałtyku. Jej wysokość to 19,5 metra, a zasięg światła wynosi 18 mil morskich.
Światło widoczne jest tylko od strony morza.

Dane teczhniczne latarni:

Położenie: 54°35'22" N, 16°51'25" E
Wysokość wieży: 19,50 m
Wysokość światła: 22,20 m n.p.m.
Zasięg światła: 18 Mm (33,336 km)
Charakterystyka światła: Przerywane