Zatopienie K18 Bryza w Helu

Pozycja 54° 36? 21,70" N 018° 47? 39,10" E .Jednostka K-18 była kutrem projektu 722 zbudowanym w Gdańskiej Stoczni Rzecznej w Gdańsku ? Stogi. Bryza rozpoczęła służbę 10 stycznia 1965 roku. Kadłub kutra stalowy, całkowicie spawany, zbudowany jest z sześciu bloków złożonych z sekcji płaskich i przestrzennych. Kształt kadłuba wypornościowy z wychyloną do przodu dziobnicą oraz znacznym wzniosem pokładu. Stateczność i niezatapialność kutra była zapewniona dla wszystkich wypadków eksploatacyjnego załadowania przy symetrycznym i niesymetrycznym zatopieniu jednego dowolnego przedziału, przy tym stateczność awaryjna i wysokość burty uszkodzonego kutra odpowiadał wymaganiom przepisów zabezpieczenia niezatapialności statków Rejestru ZSRR z 1962 roku dla statków pasażerskich. Dno za wyjątkiem rejonu od 2-7 wręgi (zbiornik wody) jest pojedyncze na całej długości statku. Stępka płaska na całej długości statku o wymiarach 1300 x 8 mm. Stępka przechyłowa o wymiarach 300 x 8 mm, wzmocniona przyspawanym na krawędzi prętem. Nadbudówka spawana rozciąga się od 5? 40 wręgi. Sterówka o kształcie opływowym konstrukcji spawanej. Kuter mógł przewozić pasażerów. W tym celu zabezpieczono 28 miejsc siedzących na kanapach i składanych ławkach w tylnim pomieszczeniu nadbudówki. W dolnym pomieszczeniu nadbudówki liczba siedzących miejsc na kojach i ławkach 24. Razem możliwa ilość miejsc siedzących dla pasażerów wynosiła 52. Do napędu statku przyjęto dwa silniki wysokoprężne pracujące każdy na swej linii wałów poprzez przekładnie redukcyjno-nawrotne. Odprowadzenie spalin przez tłumiki i rury wydechowe do komina. Sterowanie silników ? odległościowe ze sterowni ? przy pomocy serwomotorów systemu przekładni liniowych. Maszynownia usytuowana jest w części środkowej statku pod pokładem głównym pomiędzy wręgami 23 i 31. Szyb maszynowy przechodzi przez pokład, sterówkę i zakończony jest kominem. Śruby napędowe ? trzyskrzydłowe. Do 1978 roku jednostka miała nazwę kuter pasażersko-transportowy "Bryza", a po otrzymała nową nazwę - kuter łącznikowy. Bryza służyła w 43 Dywizjonie Pomocniczych Jednostek Pływających w 9 Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu. Służbę w Marynarce Wojennej RP zakończyła w 2001 roku. Po wycofaniu jednostka została sprzedana Lidze Morskiej i Rzecznej. Odkupiona w maju 2008 roku przez miasto Hel od firmy zajmującej się złomowanie starych statków w celu zatopienia w wodach zatoki niedaleko portu Hel jako atrakcja dla płetwonurków.

Port Wojenny w Helu

W 1931 roku została rozpoczęto budowa portu wojennego, którą zajęło się konsorcjum polsko-francuskie. Projekt portu został opracowany przez Włodzimierza Szawernowskiego. Do 1939 roku zbudowano basen o wymiarach 400 x 300 m z nabrzeżem obsługowym o szerokości 45 m. Wokół portu powstała infrastruktura portowa na potrzeby bazy morskiej. W odległości 1,5 km od portu w kierunku północnym została zbudowana podziemna elektrownia. Także na północ w pobliskim lesie powstały schrony amunicyjne, minowe oraz torpedowe. Dalej na zachód od schronów zostały zbudowane podziemne zbiorniki paliwa, połączone z nadbrzeżem portu za pomocą rurociągu.

Półwysep Helski w latach 1920-2006 OBIEKTY MILITARNE

Półwysep Helski w latach 1920-2006 OBIEKTY MILITARNE

Ze względu na swoje położenie geograficzne Półwysep Helski odegrał w historii szczególną
rolę. Stanowił osłonę Zatoki Gdańskiej i ujścia Wisły. Był bazą operacyjną floty. Zwłaszcza
w XX wieku polskie i niemieckie obiekty militarne spełniały ważne funkcje obronne. Obecnie
straciły
swe znaczenie militarne. Ze względu na dużą wartość historyczną te, które ocalały, stają się
coraz większą atrakcją turystyczną.

Półwysep Helski o długości 32 km jest najbardziej wysuniętą na północ częścią
Polski. Ze wzglądu na położenie, kształt i rolę, jaką wielokrotnie odegrał w historii,
jest szczególną atrakcją geograficzną, turystyczną i krajoznawczą, zwłaszcza dla
miłośników najnowszej historii.
Obiekty militarne, które powstawały od czasów nowożytnych, miały różnorodne
przeznaczenie. Funkcjonowały między innymi jako schrony bojowe, baterie
artylerii nadbrzeżnej i przeciwlotniczej, stanowiska dowodzenia oraz obiekty logistyki
wojskowej, zarówno polskie, jak i niemieckie. Jest ich około 200 w różnym
stanie zachowania. Po częściowym wycofaniu się wojska niektóre zostały udostępnione
do zwiedzania. Dzięki dotacjom z Unii Europejskiej po odrestaurowaniu mają
szanse stać się magnesem dla przyjeżdżających.
Wspomniane fortyfikacje obronne powstały w XX wieku, lecz zamysł militarnego
wykorzystania półwyspu jako naturalnej osłony Zatoki Gdańskiej sięga czasów
nowożytnych, gdy król Władysław IV polecił zbudować na mierzei dwa forty zwane
Władysławowem i Kazimierzowem. Szczególnie istotne było panowanie nad ujściem
Wisły — najważniejszą arterią transportową i komunikacyjną Rzeczypospolitej.

Spacer po Skwerze Kościuszki w Gdyni 1988 r.

Archiwalny film przedstawiający Skwer Kościuszki w Gdyni w 1988 roku.