27kwiecień2024 ISSN 2392-1684

: Post 14 styczeń 2021; Odsłony: 857

00 DSC0386a

W czerwcu 2017 roku w stoczni „Szkuner” we Władysławowie trafiłem na remont bardzo interesującego kutra o ładnie brzmiącej nazwie IRENA J. Pierwotnie była to jednostka rybacka, aktualnie oferująca usługi wędkarzom, chcącym wyruszyć w morze na dorsza.

Niestety niewiele mogłem dowiedzieć się o niej poza tym, że stacjonowała przez jakiś czas w Kołobrzegu, zanim zmieniła właściciela i port macierzysty, którym jest teraz Władysławowo. Znalazły się wprawdzie na internetowych forach opinie uczestników rejsów o ich własnych lepszych lub gorszych wędkarskich osiągnięciach, IRENIE J i jej załodze, lecz są one nieaktualne, subiektywne i tak nieistotne, że nie będę Was nimi męczyć. W tych Morskich Kadrach popatrzmy na kuter moimi oczami, z punktu widzenia estety, widząc w nim przede wszystkim piękne, klasyczne kształty, jakie cechują prawie wszystkie drewniane statki. Nic dziwnego, że chciałem dowiedzieć się czegoś więcej. Pogrzebałem więc trochę w różnych wykazach. Zacząłem oczywiście od rejestrów PRS. Nie było jednak IRENY J wśród jednostek morskich, nie było jej też ani wśród statków śródlądowych ani w rejestrze łodzi motorowych. Znalazła się w końcu w wykazie jachtów morskich.

Cóż tam odkryłem? Ten przecudny kuterek pochodzi z Danii, zbudowany został w 1956 roku w stoczni (lub warsztacie) N. C. Hjørnet w Strandby. (W duńskim rejestrze z tamtych lat /Skibsliste/ nie znalazłem jednak na to potwierdzenia).

Jak się wtedy nazywał, gdzie stacjonował, gdzie i co łowił, jakie były jego losy, nie mam pojęcia, takich informacji w tabelkach PRSu nie ma, a szkoda! Mogę więc podać tylko, że całkowita jego długość wynosi 15,30 m, długość między pionami 14,22 m, szerokość 4,42 m, wysokość boczna 2,20 m, zanurzenie 1,65 m. Napędza go wysokoprężny silnik Volvo Penta TND122A o mocy znamionowej 199 kW przy 2.000 obrotach. Dopuszczalna liczba załogi na pokładzie (wraz z wędkarzami) to 15 do 20 osób. W rejestrze PRSu z 2017 roku figuruje pod numerem 635229, jego sygnał wywoławczy (Call Sign) to SPG3119.

Ostatecznie sprawy wyklarowały się po spotkaniu z właścicielem i armatorem IRENY J. Jest nim pan Bolesław Janowicz z Gdyni, który wręczył mi kopię decyzji Polskiego Związku Żeglarskiego z dnia 7 lutego 2008 „…w sprawie nadawania i zatwierdzania nazwy statku morskiego…” Z tej to decyzji pochodzą podane przeze mnie dane techniczne jachtu. Bo przypomnijmy, w świetle przepisów IRENA J jest jachtem morskim z przeznaczeniem na turystykę, rekreację i sport. Co ważne, decyzja ta pozwoliła mi wreszcie ustalić, jak się kuter nazywał, kiedy pływał jeszcze pod duńską banderą. Nosił ponoć imię VIBS. I – tak, zgadliście, w duńskim rejestrze jednostki o tej nazwie nie ma - wróciliśmy znów do punktu wyjścia.

Jak widać na poniższych zdjęciach, tylko kadłub kutra jest drewniany, nadburcia zaś i nadbudówki stalowe. Przed sterówką, w miejscu, w którym kiedyś był luk ładowni i winda sieciowa znajduje się obecnie przestronna mesa z pentrą, służąca wędkarzom jako miejsce posiłku i schronienia w czasie zlej pogody. Przestrzeń ładowni wykorzystano na utworzenie pomieszczenia rekreacyjno-sypialnianego, w którym każdy uczestnik rejsu znajdzie dla siebie własną koję. Jest ich bodajże 12 (lub, jeśli mnie pamięć nie zawodzi, nawet 14).

Coraz mniej widuje się u nas szlachetnych, drewnianych jednostek – odeszły z upływem lat do lamusa historii – tym bardziej ucieszył mnie widok ludzi, pracujących w pocie czoła, by zachować IRENĘ J w sprawności i dobrym stanie technicznym. Oby pływała nam jak najdłużej! Wygląda na to, że ma na to szanse, u pana Bolesława wydaje się być w naprawdę dobrych rękach!

(kliknijcie w kadr, by go powiększyć. Funkcja F11 włącza dodatkowo tryb pełnoekranowy)